WHERE ARE YOU FROM?
I’m from Colorado, U.S..
WHAT ARE YOU DOING AND WHY?
I’m a performing artist, and story teller.
Currently I’m in Lahore, Pakistan.
And Why? Hmm…
Because I couldn’t do anything else.
Because it gives me a life.
WHAT IS YOUR “SWEETNESS” IN LIFE?
Besides work, right? Because my work is also that.
I think sweetness is in moments. Right? And they can be, maybe a particularly good meal, or coffee in the morning, or I think for me Sweetness are very simple little things. You know? Like having yellow lights instead of white lights, you know, or like having something pretty in your house. Something like that.
And this whole trip being in Cambodia is joyful moment, you know. Being at my friend’s wedding, connecting with people here yeah, this whole past week has been joyful moments.
WHAT IS YOUR “ANGER=SALTY/SOUR” IN LIFE?
My anger is very quick. It doesn’t last very long. I don’t stay angry for a long time.
And I forget it quickly. (Laugh) You know? Like forget “why I was angry?” so, I know recently there was something that I was angry about but I can’t remember what it was. I think I got angry recently because I felt like somebody was being unprofessional, working in a very sort of not straight forward way, and I also felt like in condition to that, he was using the fact that I am a foreigner to for his own gig. And I was angry about that.
WHAT IS YOUR “GRIEF=BITTER” IN LIFE?
It’s definitely like, I feel I guess sad in a very abstract way about the world, what is happening all over the world, the rise of fascism and all this kind of staff. But that’s very abstract.
I think sometimes you know, probably more often, like it’s not for any reason,
I just sometimes or no reason, I just feel sad. You know, maybe it’s just something in life, it doesn’t have a reason behind it. I just feel sad. Not all of a sudden, maybe I wake up one morning, I feel like that. And it doesn’t last a long time, and I not particularly worried about it. You know it’s like “Okay, I feel sad but it’s okay.” Go past. Sometimes. I don’t know that doesn’t have a reason. It just comes like a visitor, you know. Like it comes and visits and says hello and passes. I just sit with it. Because for me, sadness not necessarily is bad emotion, it’s just processing something maybe, you know that is unconscious or subconscious like. Maybe, it’s something I lost, or maybe something I think I will lose, but I can’t necessarily put a word to it. This is why, it’s just there. And I feel it.
Grief I think needs time. Like you give it a time and it passes, but if you try to push it away all the time, and then it always comes back. I mean you know, I struggle with anybody, about mostly I think what I struggle with is Future. I mean “what is the future?” what will happen and you know the things that I have now eventually I will lose and how and when and that kind of things.
WHAT IS YOUR “UMAMI”=”IKIGAI” IN LIFE?
That’s easy. That’s performing.
I don’t know. I think it maybe just part of what I born with. But I think there is something very magical about it in a sense.
You have an empty space more or less that is just kind of designated as a world, and then you put the performers inside of it, and they build this world. And the audiences are like a battery. They put in the energy. And then for three minutes, or 1 hour or 2 hours, this world becomes real. And it has the power to touch people to make them laugh, to make them cry, you know. When you are watching theatre, you are in that world. And then, when it’s done, you know the world closes, the audience leaves, performers go off stage, and it’s done, it goes away. But I think it’s very beautiful. And it’s very magical. You know it’s like for me the moment when you step on stage, when you transition from off stage to on stage, it’s just a very powerful thing. When you are on stage in this other place, you can be a different person, and in some ways, you feel like you are acting, you are pretending, you are faking, but you also can’t lie on stage.
I think in some form or another, I was always performing, like I always wanted to be in pictures, and I always wanted it, “Look at me! Look at me!” you know. My dad would bring like DVDs of ballet, that’s why I wanted to start ballet. Because I saw that and said “Dad, I want to do that.” I was probably 6 when I performed for the first time. I started training when I was 5, I guess. It just feels like home, stage is like home. You know. On stage, and I feel like “I’ve come home”.
I think that as well as being a performer, I am also a storyteller. My dad told some bed time stories from when I was very young, like stories were always a part of my life as well as performing. Like just telling stories. With my dad and my sisters and I told stories to each other. So, I think that the journeys have been for the level of stories and level of performing, they go together. Because, this is interesting. I’m curious. And so I go here.
My father was a lawyer. He was a lawyer, but it wasn’t what he wanted to do. He wanted to write and make music and he made a sensible choice. Like later, when he was in mid-fifties, he quit his law practices, and went on self-discovery journey. He is now writing and painting. My mother is an English major. She was more strict with we were growing up, but still she has a lot of energy. My sisters both write in their own ways, like my older sister writes for herself, she doesn’t share with anybody. She just writes for herself diaries, stories and staff. And she likes to color. And my other sister, the middle one is a writer. She is writing novels and stuff. Like I was always dancing, she was writing.
I tell whatever stories I think need to be told. I don’t know whatever stories pop in my head. People, relationships, it really depends. Stories just coming to my head. Like I have one solo that’s about the sad clown Pierrot. I also have solo that’s about gender. Being a woman, that aspect of idea. It depends. From popping up until performing, it takes 6 months to a year. It takes a while. You know when you are making a soup, you cover it, and boil it for a while, that kind of thing.
For more information, please check out the links below.
Web Site / Facebook / Instagram / Medium
出身はどちらですか？
アメリカのコロラド出身。
ここで“何を”“どうして”やっているんですか？
私は、パフォーミングアーティストで、ストーリテラー。
今はパキスタンのラホールという町を拠点に活動してる。
そして“なぜか”って？
ほかになんにもできないからよ。
ほかになにもできなかったの。そしてパフォーミングは私の生きがいなの。
何をすることが好きですか？何をしていると幸せを感じますか？
仕事以外でって意味よね？だって仕事も私の喜びだから。
幸せは、いろんなときに感じる。でしょ？
たとえばおいしいごはんとか、朝の珈琲とか、
私にとっての幸せってすごくシンプルで小さなこと。 わかる？
蛍光灯じゃなくてオレンジ灯を点けるとか、
家になんかかわいいものを飾るとか。そういうこと。
そしてこのカンボジアに居られる旅全部が喜びの瞬間だわ。
友達の結婚式に参列して、ここの友達とつながって。
この数週間はうれしい時間。
どんなときに怒りを感じますか？ 最近怒ってしまったことはありますか？
私の怒りはすぐに収まるの。そんなに長く続かない。長いこと怒らないかな。
そしてすぐに忘れる(笑)。でしょ？
あれ、“なんで怒ってたんだっけ？”みたいな。
なにか最近怒ってたことがあったんだけど、なんだったっけなー。
あ、最近でいえば、すごくアンプロフェッショナルな人がいて、すごく不誠実な仕事をしてる人に怒ったかな。おまけに私が外国人だっていうことを自分のパフォーマンスに利用したというか。あれには腹が立ったわ。
あなたはどんなときに悲しいと感じますか？
あなたが人生でいまいちばん苦しいこと・悩んでいることはなんですか？
それは間違いなく、ちょっと抽象的かもしれないけど、いまの世界については悲しいと感じてる。世界中で起きていること、新たなファシズムの台頭とかそういうことはもちろん。
でもそれはちょっと抽象的よね。
時々、いや結構頻繁に、しかも理由もなく悲しくなるときがあるわ。
なんの理由もないのに人生では時々起こるというか。単純に悲しくなる時がある。別に突然でもないんだけど、ある朝目覚めてふと、とか。でもそんなに長く続かない。しかも私自身そんなに気にしない。“OK。ちょっと悲しいけどいっか。”みたいなかんじ。理由がないのかどうかちょっと分かんないんだけど、なんていうかお客さんみたいな。ふとした時にやってきて、挨拶して、またどっか行っちゃうみたいな感じかな。私はそういう時は悲しさと一緒に座っちゃう。だって、私にとっては悲しみってそこまで悪い感情じゃなくて、なにか無意識的な感情のプロセスの一部だと思ってるから。私が失くしたもの、とか私がこれから失っちゃうもの、とかなんか言葉にできないけど。すぐそばにあって、感じるもの。
悲しみには時間が必要よね。ほら、時間をかければ過ぎ去っていくんだけど、毎回追っ払おうとすると、絶対帰ってくるじゃない？
そして、ほとんどの人がそうだと思うけど、未来については悩んでる。“未来ってなによ？”一体この先どうなるの？とかいま持っているものも、結局失くしちゃうんだろうなーとか、だとしたらいつ？どんなかんじで？みたいなこと。
あなたの生きがい(いま最も情熱を燃やしていること)を教えてください。
それは簡単！わたしの生きがいはパフォーミング。
わかんないけど、私が生まれ持ったものだと思う。パフォーミングには、とってもマジカルなものを感じるわ。ひとつの世界として見立てられた空っぽのスペースがあって、パフォーマーをその空間に入れて、彼らがその世界を作り上げていくの。お客さんはバッテリーみたいなかんじ。彼らはエネルギーを注ぎ込んでくれる。そして3分間にしろ、１時間にしろ２時間にしろ、その世界は本物になる。ステージにはお客さんを笑わせたり、泣かせたり、人の心を動かす力がある。ステージを見ていると、その世界の中にいるように感じるじゃない？そして、パフォーマンスが終わると、世界が閉じて、お客さんが帰り、パフォーマーがステージから出ておしまい。すごく美しくて、すごくマジカル。私にとって、ステージに上がる瞬間、オフステージからオンステージに変わる瞬間はとてもパワフルなことなの。ステージに上がるときは、別の人間を演じているようにも感じるし、別の人間のふりをすることもできる。でもステージでウソをつくことはできないわ。
なんらかのかたちで私はパフォーミングしてきたわ。とにかく写真の中に居たくて。常にそれを望んでた。“私を見て！私を見て！”って。私のお父さんがバレーのDVDを持ってきてくれて、私はバレーを始めたくなったの。そのDVDを見て“パパ、私、これやりたい”って。初めてパフォーマンスしたのは６歳のころだったと思う。５歳のころから練習をはじめて。なんていうか、舞台は私にとって家みたいな場所なのよね。舞台に立つと、“ああ、帰ってきたんだ”って感じる。
私はパフォーマーであると同時に、ストーリテラーでもあると思ってる。私がすごく小さい時から、お父さんが寝る前にいろんなお話をしてくれて。ストーリーテリングはパフォーミングと同じくらい、私の人生の一部だと思うわ。お父さんと姉妹たちとお互いにいろんな話をしてきたわ。そう、ストーリーテリングとパフォーミングの旅は一緒に進んでる。だって面白いんだもの。私は興味がある。だからこうして続けてる。
私のお父さんは弁護士だったわ。弁護士だったのよ。でもそれは彼が望んでいたものではなかった。彼はものを書きたかったし、音楽を作りたかった。だから、彼はとても賢明な選択をしたわ。彼が50代半ば頃、彼は弁護士を辞めて、自分探しの旅に出た。そして今では、ものを書き、絵を描いてるの。私のお母さんは、英国のお母さんってかんじで、私たちが成長していく過程ではすこし厳しかった。でもすごくエネルギッシュよ。私の姉妹はふたりとも自分たちのスタイルでものを書いてるの。姉さんは自分のために書いていて、誰にもシェアしない。自分のために日記を書いたり、物語を書いたりしてる。そして絵を描くことも好きね。そして真ん中の姉さんは作家。彼女は小説を書いたりしてるみたい。私はずっと踊ってて、彼女はずっと書いてたみたいなかんじ。
伝えられるべきストーリーならなんでもパフォームするわ。私の頭のなかにパッと思い浮かんだものはなんでも(パフォームする)。人について、とか関係性について、とか、私の頭に思い浮かぶものは本当にいろいろあるわ。悲しい道化のピエロについてのものとか、ジェンダーについてとか。女性であるということ、とかそういうかんじ。頭に思い浮かんでから、パフォーミングまで、6か月から1年はかかるけどね。時間がかかるのよ。ほら、スープを作るとき、蓋をして、しばらくコトコト煮込むでしょ。ちょうどそんな感じよ。
ジリアンの更に詳しい情報は以下ののリンクからどうぞ。
Web Site / Facebook / Instagram / Medium
តើអ្នកមកពីណា?
ហ្គីលៀនមកពីកូឡូរ៉ាដូ សហរដ្ឋអាមេរិច។
តើអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីហើយហេតុអ្វី?
ខ្ញុំគឺជាសិល្បករសំដែងហើយនិងអ្នកនិទានរឿង។
បច្ចុប្បន្ននេះខ្ញុំរស់នៅក្រុងឡាហ្កាកប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។
ហើយតើហេតុអ្វី?
ពីព្រោះខ្ញុំមិនអាចធ្វើរឿងអ្វីផ្សេងទេ។
ពីព្រោះការងារនេះបានអោយជីវិតមកខ្ញុំ។
តើភាពផ្អែមល្ហែមរបស់អ្នកនៅក្នុងជីវិតគឺជាអ្វី?
ក្រៅពីការងារមែនទេ?
ពីព្រោះការងាររបស់ខ្ញុំក៏អញ្ចឺងផងដែរ។
ខ្ញុំគិតថាភាពផ្អែមល្ហែមនៅឥឡូវនេះមែនទេ?
ហើយពួកវាអាចប្រហែលជាអាហារឆ្ងាញ់ពិសេសៗឬក៏ការផឹកកាហ្វេនៅពេលព្រឹក។
ឬក៏ខ្ញុំគិតថាសំរាប់ខ្ញុំវិញភាពផ្អែមល្អែមគឺជារឿងតូចតាចនិងសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះ,តើអ្នកដឹងទេ?
ដូចជាយើងមានពន្លឺភ្លើងពណ៌លឿងហើយជំនួញមកវិញនូវពន្លឺភ្លើងពណ៌សឬក៏ដូចមានរបស់របរស្អាតនៅគេហដ្ឋានរបស់អ្នកឬអ្វីមួយដូចនោះដែរ,តើអ្នកដឹងទេ?
ហើយដំណើរកំសាន្តនេះចាប់ផ្តើមនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាគឺជាគ្រាដែលសប្បាយរីករាយ។ចាប់ផ្តើមពីអាពាហ៏ពិពាហ៏មិត្តភ្ត្រ័របស់ខ្ញុំហើយយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សនៅទីនេះ,តើអ្នកដឹងទេ?ពេញមួយសប្តាហ៏មុនកន្លងទៅគឺជាពេលវេលារីករាយរបស់ខ្ញុំ។
តើកំហឹង=ប្រៃ/ជូរនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកគឺជាអ្វី?
សេចក្តីកំហឹងរបស់ខ្ញុំគឺឆាប់ខឹង។វាមិនមែនជាការខឹងយូរទេ។ខ្ញុំមិននៅតែខឹងរយះពេលយូរទេ។ហើយក៏ឆាប់ភ្លេចវាលឿនវិញដែរ។(សើច)តើអ្នកដឹងទេ?ដូចជាភ្លេច“ថាតើហេតុអ្វីបានជាខឹង?”ដូច្នេះខ្ញុំដឹងថាថ្មីៗមានរឿងរាវដែលអោយខ្ញុំខឹងហើយប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចចងចាំថាវាជារឿងអ្វីឡើយ។
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំខឹងថ្មីៗនេះមកពីខ្ញុំដូចជាអ្នកគ្រប់គ្នាដែរផ្តើមចេញពីខ្វះការពិចារណាហើយការងារនៅក្នុងប្រភេទនៃការមិនដំរង់ឆ្ពោះទៅរកផ្លូវត្រូវហើយក៏ខ្ញុំបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងលក្ខខណ្ឌនោះដែរ។គាត់បានប្រាប់នូវការពិតថាខ្ញុំគឺជាជនជាតិបរទេសសំរាប់ម្ចាស់រទេះសេះរបស់គាត់។
តើទុក្ខព្រួយ=ល្វីងរបស់អ្នកគឺជាអ្វី?
ខ្ញុំគិតថាពេលខ្លះអ្នកដឹងប្រហែលជាញឹកញាប់ដូចវាមិនមែនសម្រាប់ហេតុផលណាមួយទេ។
ខ្ញុំពេលខ្លះឬគ្មានហេតុផលទេខ្ញុំគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍សោកសៅ។ តើអ្នកដឹងទេ?ប្រហែលជាវាគ្រាន់តែជាអ្វីមួយនៅក្នុងជីវិតវាមិនមានហេតុផលនៅពីក្រោយវាទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍សោកសៅ។ មិនមែនភ្លាមៗទេប្រហែលជាខ្ញុំភ្ញាក់ពីព្រឹកមួយខ្ញុំមានអារម្មណ៍បែបនេះ។ ហើយវាមិនមានរយៈពេលយូរទេហើយខ្ញុំមិនមានការព្រួយបារម្ភជាពិសេសអំពីវាទេ។ អ្នកដឹងថាវាដូចជា“ មិនអីទេខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកសៅប៉ុន្តែវាមិនអីទេ” ។ ពេលខ្លះ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាមិនមានហេតុផលទេ។ អ្នកទើបតែដឹងដូចជាអ្នកទស្សនា,អ្នកដឹងទេ?។ ដូចជាវាមកហើយមកលេងហើយនិយាយថាជំរាបសួរនិងឆ្លងកាត់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអង្គុយជាមួយវា។ ដោយសារតែសម្រាប់ខ្ញុំភាពសោកសៅមិនចាំបាច់ជាអារម្មណ៍អាក្រក់នោះទេវាគ្រាន់តែកំពុងដំណើរការអ្វីមួយប្រហែលជាអ្នកដឹងថាវាជាមិនដឹងខ្លួនឬមិនដឹងខ្លួន។ ប្រហែលជាវាជាអ្វីដែលខ្ញុំបានបាត់បង់ឬប្រហែលជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនឹងបាត់បង់ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចាំបាច់ដាក់ពាក្យណាមួយទេ។ នេះជាមូលហេតុដែលវាទើបតែមកដល់។ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវា។
ទុក្ខព្រួយខ្ញុំគិតថាត្រូវការពេលវេលា។ ដូចជាអ្នកឱ្យវាពេលវេលាហើយវាឆ្លងកាត់ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកព្យាយាមរុញវាចោលគ្រប់ពេលវេលាហើយបន្ទាប់មកវាតែងតែត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំមានន័យថាអ្នកដឹងខ្ញុំតស៊ូជាមួយអ្នកណាម្នាក់ប្រហែលខ្ញុំគិតថាអ្វីដែលខ្ញុំតស៊ូជាមួយគឺអនាគត។ ខ្ញុំចង់មានន័យថា“ តើមានអ្វីទៅដែលនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត”?
តើភាពផ្អែមល្ហែមនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកគឺជាអ្វី?
វាងាយស្រួលទេ។ នោះគឺការដែលកំពុងសំដែង។ ខ្ញុំមិនដឹងទេ។ ខ្ញុំគិតថាវាគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃអ្វីដែលខ្ញុំកើតជាមួយ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាមានអ្វីមួយអស្ចារ្យណាស់នៅក្នុងអត្តន័យនៃការសម្តែងរបស់ខ្ញុំ។អ្នកមានកន្លែងទំនេរតិចឬក៏ច្រើនដែលនោះគ្រាន់តែជាប្រភេទដែលត្រូវបានកំណត់ថាជាពិភពលោកហើយបន្ទាប់មកអ្នកដាក់អ្នកសំដែងនៅខាងក្នុងវាហើយពួកគេសាងសង់ពិភពលោកនេះឡើង។ហើយទស្សនិកជនគឺដូចជាមេអំបៅ។ ពួកគេបានដាក់នៅក្នុងថាមពល។ ហើយបន្ទាប់មករយៈពេល ៣ នាទីឬ ១ ម៉ោងឬ ២ ម៉ោងពិភពលោកនេះនឹងក្លាយទៅជាការពិត។ ហើយវាមានអំណាចក្នុងការប៉ះពាល់ចិត្តមនុស្សធ្វើឱ្យពួកគេសើចធ្វើឱ្យពួកគេយំផង តើអ្នកដឹងទេ?។ នៅពេលអ្នកកំពុងមើលល្ខោនអ្នកគឺដូចជានៅក្នុងពិភពលោកនោះ។ហើយនៅពេលវាត្រូវបានធ្វើរួចរាល់អ្នកដឹងថាពិភពលោកត្រូវបានបញ្ចប់ ទស្សនិកជន,អ្នកសំដែងបានចាកចេញពីឆាកហើយវាបានបញ្ចប់ទៅ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាវាស្អាតណាស់ហើយវាអស្ចារ្យណាស់។ អ្នកដឹងថាវាដូចជាសម្រាប់ខ្ញុំនៅពេលអ្នកឡើងទៅលើឆាកនៅពេលអ្នកប្តូរពីឆាកមួយទៅឆាកមួយទឿតវាដូចជារឿងដែលមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់។ នៅពេលអ្នកឡើងឆាកនៅកន្លែងផ្សេងមួយទៀត អ្នកអាចជាមនុស្សផ្សេងទៀតហើយតាមរបៀបផ្សេងអ្នកមានអារម្មណ៍ថាអ្នកគឺជាតួរសំដែង អ្នកកំពុងពុតប៉ុន្តែអ្នកក៏មិនអាចកុហកនៅលើឆាកបានទេ។
ខ្ញុំគិតថាតាមទម្រង់ខ្លះឬផ្សេងទៀតខ្ញុំតែងតែសម្តែងដូចជាខ្ញុំតែងតែចង់នៅក្នុងរូបភាពហើយខ្ញុំតែងតែចង់បានវា“ មើលមកខ្ញុំ! មើលមកខ្ញុំ!” អ្នកដឹងទេ។ ឪពុកខ្ញុំចង់យកឌីវីឌីរាំរបាំបាឡេដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំចង់បានវា។ ចាប់ផ្តើមរាំរបាំបាឡេ។ ដោយសារតែខ្ញុំបានឃើញរឿងនោះហើយប្រាប់ថា“ លោកឪពុកខ្ញុំចង់ធ្វើបែបនោះ” ។ ខ្ញុំប្រហែលជាមានអាយុ ៦ ឆ្នាំនៅពេលខ្ញុំសម្តែងជាលើកដំបូង ខ្ញុំចាប់ផ្តើមហ្វឹកហាត់នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ៥ ឆ្នាំ។ វាគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ដូចជាផ្ទះ ,ឆាកគឺដូចជាផ្ទះ។ តើអ្នកដឹងទេ? នៅលើឆាកហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
ខ្ញុំគិតថាក្នុងនាមជាអ្នកសំដែងខ្ញុំក៏ជាអ្នកនិទានរឿងផងដែរ។ ឪពុកខ្ញុំបានប្រាប់រឿងរ៉ាវពេលគេងខ្លះតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេងដូចជារឿងតែងតែជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំក៏ដូចជាការសម្តែង។ដូចជាគ្រាន់តែនិទានរឿង។ឪពុកនិងបងប្អូនស្រីខ្ញុំនិងខ្ញុំបានប្រាប់រឿងរ៉ាវជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថាការធ្វើដំណើរគឺសម្រាប់កម្រិតនៃរឿងនិងកម្រិតនៃការសម្តែងពួកគេទៅជាមួយគ្នា។ ដោយសារតែ, នេះគឺគួរ ឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ ខ្ញុំចង់ដឹង។ ដូច្នេះខ្ញុំទៅទីនេះ។
ឪពុកខ្ញុំជាមេធាវី។គាត់ជាមេធាវីប៉ុន្តែវាមិនមែនជាអ្វីដែលគាត់ចង់ធ្វើនោះទេ។គាត់ចង់សរសេរនិងបង្កើតតន្ត្រីហើយគាត់បានធ្វើការជ្រើសរើសដែលសមរម្យ។ដូចពេលក្រោយដែរនៅពេលគាត់មានអាយុពាក់កណ្តាលហាសិបឆ្នាំគាត់បានឈប់អនុវត្តច្បាប់របស់គាត់ហើយបានធ្វើដំណើរស្វែងយល់ដោយខ្លួនឯង។ឥឡូវគាត់កំពុងសរសេរនិងគូរគំនូរ។ម្តាយរបស់ខ្ញុំសិក្សាអក្សរសាស្ត្រអង់គ្លេសនិងភាសានៅសាកលវិល័យ។ម្តាយរបស់ខ្ញុំមានបញ្ហាជាមួយភាសាអង់គ្លេសបន្តិចបន្តួច។គាត់តឹងរ៉ឹងជាមួយពួកយើងនៅពេលធំឡើងប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានថាមពលច្រើន។ បងស្រីខ្ញុំទាំងពីរសរសេរតាមវិធីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេដូចជាបងស្រីខ្ញុំសរសេរដោយខ្លួនឯងនាងមិនចែករំលែកជាមួយអ្នកណាម្នាក់ទេ។ នាងគ្រាន់តែសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុរឿងនិងបុគ្គលិកដោយខ្លួនឯង។ ហើយនាងចូលចិត្តពណ៌។ហើយបងស្រីកណ្តាលខ្ញុំម្នាក់ទៀតគឺជាអ្នកនិពន្ធហើយប្តីរបស់នាងក៏ធ្លាប់សរសេរដែរ។ នាងកំពុងសរសេរប្រលោមលោកនិងបុគ្គលិក។ ដូចជាខ្ញុំតែងតែចូលចិត្តរាំហើយនាងចូលចិត្តការនិពន្ធ។
រឿងរ៉ាវអ្វីក៏ដោយខ្ញុំគិតថាចាំបាច់ត្រូវប្រាប់។ ខ្ញុំមិនដឹងរឿងរាវអ្វីដែលលេចចេញមកក្នុងក្បាលរបស់ខ្ញុំទេ។ វាពិតជាអាស្រ័យលើមនុស្សមានទំនាក់ទំនង។ រឿងរ៉ាវទើបតែមកដល់ក្បាលខ្ញុំ។ ដូចខ្ញុំមានភ្លេងមួយបទដែលនិយាយអំពីមនុស្សលេងសៀក។ ខ្ញុំក៏មានប្រភេទបទភ្លេងនោះផងដែរ, ខ្ញុំចាប់ផ្តើមជាស្ត្រីម្នាក់មានឬកពារនៃគំនិតនោះ។ វាអាស្រ័យលើ,ចាប់ពីការឡើងរហូតដល់សម្តែងវាត្រូវចំណាយពេលពី ៦ ខែទៅមួយឆ្នាំ។ វាត្រូវការពេលមួយរយៈ។ អ្នកដឹងថាពេលណាអ្នកធ្វើស៊ុបមួយអ្នកគ្របវាហើយដាំវាមួយភ្លែត។
សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមសូមពិនិត្យមើលតំណភ្ជាប់ខាងក្រោម។
Web Site / Facebook / Instagram / Medium